"Jij verdient het om je goed te voelen en in harmonie te zijn."

Bezoekadres:

Inmiddels ben je dertig, veertig jaar en je leven gaat zo zijn gangetje. Je hebt een leuke baan, hebt leuke collega’s met wie je over van alles wel kan praten en je woont fijn. Je bent een zelfstandige vrouw, maar wel een die behoorlijk last heeft van onzekerheid.

Vaak hoor je het stemmetje je toespreken; “anderen zijn veel beter”, “wie zit nou op mij te wachten” en “dat kan ik toch niet”.

Want kun je dit herkennen?

* Op je werk heb je zin in de teamvergadering, je hebt goede ideeën en tijdens de rondvraag wil je deze delen. Maar na de vergadering ben je in jezelf teleurgesteld. Je had je zo voorgenomen om nu deze keer inbreng te hebben. Maar op de een of andere manier durfde je niet te zeggen wat je wilde. Je wilt toch naar je werkgever, maar doet het niet. Een beetje “mosterd na de maaltijd” en gebruikt dit als excuus. Je voelt je schuldig aan jezelf en je vind jezelf stom en kinderachtig dat je niet durfde. De situatie blijft nog nawerken in je gedachten.

* Er wordt je gevraagd om een project op te pakken op je werk. Je veert op en je voelt je belangrijk. Enthousiast antwoord je dat het geen probleem is.
Achteraf komt de kater: Je wilt graag goed werk leveren, maar je bent bang dat je dit niet kan waarmaken. "He verdorie, waarom zeg je niet gewoon dat je achter loopt met eigen werk”. Je klaagt steen en been over waarmee je bent opgezadeld tegen je collega’s, maar die kunnen er niets mee. Je vind dat het “werkweigering” is als je zou zeggen dat het niet uitkomt, maar je zet je schouders eronder en je probeert je erop te focussen. Maar de druk van deze extra taak geeft je stress. De krampachtige lichaamshouding waarin je jezelf vastzet zorgt voor pijnlijke schouders en nek.

* Op de verjaardag van een familielid zitten jullie “traditioneel” in de kring. Gesprekken gaan over en weer. Plotseling krijg jij een vraag over wat je afgelopen weekend hebt gedaan. Iedereen valt stil, je hoort alleen jezelf praten voor je gevoel kom je moeizaam uit je woorden. De warmte voel je opkomen, het zweet breekt je uit. Oh nee, nu ziet iedereen dat je ook nog eens rood aanloopt. Het valt je op dat wanneer je zegje hebt gedaan, de gesprekken weer over en weer gaan. Je bent blij dat de focus van je af is, toch was dit een gemiste kans om echt deel te nemen aan het gesprek. Je was zo druk met hoe je overkomt dat een wedervraag niet in je opkwam. Weer komt het stemmetje in je hoofd en die bevestigt dat je zelfs DAT niet kon. De rest van de verjaardag heb je het gevoel dat iedereen dit ook denkt.

* Voordat je bezoek krijgt, maak je het hele huis schoon en aan kant. En daar ga je, de ramen worden gelapt, het beetje afwas werk je weg, nog even de stofzuiger erdoor, toilet niet vergeten en op het laatst nog check je nog even of er nog genoeg zeep in de dispenser zit.

Wanneer je je bezoek binnen laat, heet je ze welkom en zeg je ook nog eens dat ze niet op de rommel moeten letten. Hiermee vis je onbewust naar complimenten over hoe schoon je huis is. Zodat je een gevoel krijgt dat je iets goed hebt gedaan. En als je dan die complimenten krijgt, dan heb je moeite met dit ontvangen.

* Tijdens het winkelen zie je een prachtige blouse. In gedachten stel je jezelf voor hoe je eruit ziet als je hem aan hebt. Je vindt de goede maat en je gaat ermee naar het pashokje en trekt het aan. Hij zit gelijk goed! En de kleur staat je fantastisch.
Je koopt de blouse en weet al gelijk wanneer je hem aan kan doen. Maar als het zover is, zie je jezelf in de spiegel. Opeens vind je hem wel heel erg opvallend. En ook erg anders. Je probeert het te combineren met andere broeken en schoenen in de hoop dat je wat minder opvalt. Je wilt niet te “overdressed” voor de dag komen en al helemaal niet dat wanneer anderen zeggen : "Nieuwe blouse?” (En vervolgens er geen mening over hebben).
Totdat je er helemaal klaar mee bent en uiteindelijk de deur uitgaat met je “normale” kloffie. Die blouse blijft daarmee achterin de kast hangen als een tastbare herinnering van de teleurstelling in jezelf omdat je hem toch niet aan durfde.

Als alles blijft zoals het is dan….

Doordat je, het gevoel hebt dat je niets toevoegt ga je je steeds meer terug trekken. Je wereld wordt kleiner en kleiner.

De pijnen van de stress beïnvloeden je leven en je kan in een burn-out komen. Je zult nooit de echte voldoening ervaren in je werk, maar je wel naar op zoek bent. Je stopt met jezelf ontwikkelen en zal je jezelf zien als een vrouw die steeds in zichzelf teleurgesteld is. En de partner waar je van droomde is er nooit gekomen, op een of andere manier blijken ze allemaal niet bij je te passen gaan jullie na een halfjaar weer uit elkaar. De "verkeerde" blijf je namelijk steeds aantrekken.

Wil je het niet zover laten komen?

Maak een afspraak

Meer info